Była kiedyś taka Japonka

   Od momentu w którym poznałam Shiho, minęło już kilka lat. Do dziś pamiętam, jak bardzo nasze spotkanie poruszyło mnie emocjonalnie i nadało świeżego spojrzenia na Japonię, która wtedy znana mi była tylko z tekstów kultury. Nadal nie miałam okazji na opublikowanie zdjęć z tamtego okresu. Pomyślałam - dlaczego nie teraz? Postanowiłam ukazać fotografie w formie dziennika z minionego tygodnia. Sądzę, że by móc przybliżyć komuś Japonię, trzeba ją po prostu pokazać. A więc była sobie kiedyś taka Japonka...

***

Pierwszego dnia zaprosiłam Shiho do kawiarni "Cube caffe". Wtedy zrozumiałam, jak bardzo stwierdzenie kawaii* o Japonkach jest prawdziwe. Miała już 21 lat, ale wyglądem przypominała licealistkę.

Codziennie rano przygotowywałam nam śniadania.

Ugotowałam również ośmiorniczki z kiełbasek na rukoli. Obok leżą warzywa, pieczywo i wędzone szprotki. Shiho powiedziała, że podobne rybki je się w Japonii. Oczywiście bardzo jej smakowały. Często chwaliła polskie jedzenie i lubiła próbować u mnie nowych rzeczy.

Dostałam od niej paczkę pasty miso. Była pakowana w oddzielne saszetki wyznaczające jedną porcję bulionu.

Robiłyśmy również sushi. Myślę, iż zdecydowanie nie był to szczyt moich możliwości. Wygląd osobiście mnie rozczarował, ale nadal smakowało dobrze.

Nakładanie ryżu "łyżką" jak prawdziwy sushi master.

Tak oto prezentuje się nasze sushi z ogórkiem, paluszkiem krabowym oraz surową krewetką. Umówmy się, że jest ono po prostu "nierówne artystycznie" i tak miało być w zamyśle autora.

W Japonii w przeciwieństwie do Polski, prezenty daje się pod koniec spotkania. Shiho obdarowała mnie ogromną ilością słodyczy i kilkoma drobiazgami. Jedne z nich przypominały chrupki serowe (jak nasze cheetosy). Oprócz tego znalazły się również słone przekąski ryżowe z dodatkiem nori i ciastka z fasolą azuki.

W różowej saszetce znajdują się ryżowe słodkie chrupki, które je się w święto Hinamatsuri.

A to moje urocze onigiri. 

Poszłyśmy również na plażę znajdującą się w moim mieście rodzinnym.

Za każdym razem, gdy przechodzę do tego momentu, mimowolnie się uśmiecham. Czy zdajecie sobie sprawę, jak trudno jest wyjaśnić obcokrajowcy, dlaczego w Polsce obchodzimy Tłusty czwartek? Jakkolwiek próbowałam to wyjaśnić, wychodziło na to, że Polacy świętują dzień czczenia pączków. Shiho jednak nie zadawała zbędnych pytań, tylko uszanowała naszą jakże wyszukaną tradycję.

Wspomniałam jej również, że interesuje się cosplay'em. Przymierzyła ze mną kilka moich peruk.

Ostatnie dwa dni jej pobytu postanowiłyśmy spędzić w Trójmieście, do którego obecnie mam około czterdziestu minut drogi pociągiem. Wtedy jeszcze kolej polska nie zaskakiwała szybkością, a pendolino zdawało się być nierealnym snem, więc droga wydłużyła się do dwóch i pół godziny. Shiho zasnęła. O jej zdaniu na temat PKP postanowiłam zachować milczenie.

Po wycieczce uznała, że Trójmiasto jest piękne i bardzo przypomina jej dom.

Poza tym, wiecie, że Japończycy uwielbiają muzykę poważną, a Polskę często kojarzą z Chopin'em?

Gdy już wyjeżdżała, pozwoliła mi przymierzyć swoją yukatę przywiezioną z Japonii.

***

Pomimo wspólnie spędzonych chwil, które wspominam po dziś dzień, ja i Shiho nie spotkałyśmy się już nigdy więcej. Na wiadomości odpisuje po miesiącu i rzadko kiedy ma czas. Dlatego pozostaje wielką tajemnicą orientu. To kolejny dowód na to, jak bardzo Japończycy są zamknięci na obcokrajowców. "I still don't know, how to use your room" (eng. Nadal nie wiem, jak używać twojego pokoju) - powiedziała z zakłopotaniem, gdy mój pokój przez tydzień służył jej za sypialnię. Od czasu do czasu rozmawiamy na facebooku, lecz na większy kontakt nie mogę liczyć. Japonia zawsze kojarzyła mi się z pięknem ulotnej chwili i myślę, że ten tydzień zamyka się w takim rozumowaniu. Ciężko opisać to słowami i myślę, że jeszcze nie potrafię tego wyrazić. To wspomnienia innego rodzaju.

Reyline Hayashi

Wpisy powiązane: "Studentka z Japonii w moim domu!"

Kawaii*- (jap.uroczy, śliczny, słodki)