Mądrzy ludzie zrozumieją - "Wyznania gejszy" i rysunek.

     Mieliście kiedyś okazję obserwować drzewo wiśni, które każdej wiosny traci swoje piękne płatki, by móc powitać nadchodzące lato? Wiatr porywa je we wszystkie strony tworząc niemożliwy do opisania słowami widok. Nie sposób złapać je wszystkie. Nie można uratować ich kruchego istnienia. Muszą zginąć i pogodzić się z koleją rzeczy na tym świecie. Jednak ich taniec i piękno ulotnej chwili obrazują to, jak się wtedy czułam. Czytając "Wyznania gejszy" trafiłam prosto w środek historii, której, zdaniem autora, "nie powinno się opowiadać". 
    Mówi się o ludziach, że pochłaniają powieści. Są tzw. molami książkowymi. Z tą było inaczej. To ona pochłonęła mnie. Czytając, czułam w ustach smak zielonej herbaty, a w uszach dzwoniła mi delikatna melodia shamisenu.

***

 "Wyznania gejszy" autorstwa Arthura Goldena (rok 1997) została okrzyknięta światowym 
bestsellerem, a historia młodej dziewczyny na drodze do zostania najsłynniejszą japońską gejszą poruszyła ludzi na całym świecie. Sam autor powieści jest nie mniej interesujący. Postać Sayuri była w całości wymyślona przez Goldena. Mimo tego została ukazana tak, jakby naprawdę żyła, oddychała, przez co wręcz uwierzyłam w jej bezsprzeczne istnienie. 

***

    Krótki wstęp i wyjaśnienia  - Film o japońskich gejszach grany przez chińskie aktorki autorstwa amerykańskiego pisarza?!

     Osobiście uważam, że w internecie roi się od recenzji niepotrzebnych, kopiowanych i powtarzanych. Dlatego też w poniższym tekście ujęłam jedynie własne przemyślenia oraz refleksje związane z książką. Opis ten nie zawiera pełnej recenzji i jest wręcz przesycony spoilerami dotyczącymi powieści. Jeśli macie zamiar w przyszłości pokusić się o uzupełnienie biblioteczki wymienioną pozycją, radzę skończyć czytanie właśnie na tym zdaniu. Jeśli zaś interesuje was wspólne powspominanie książki oraz moje przemyślenia i refleksje, zapnijcie mocno pasy! A więc jest historia i czas ją zacząć! 

    "Wyznania gejszy" to dobra książka. Jednakże, nie na tyle, by nosiła ona miano powieści pochłanianej przez czytelnika w jedną noc. Przeczytanie jej zajęło mi prawie cały miesiąc i kolejne dwa tygodnie, bym mogła wszystko dokładnie przeanalizować. Nie uważam, że to coś złego.

     Postać Sayuri jest bardzo intrygująca zarówno w adaptacji filmowej jak i powieści. Tym razem stereotyp książki lepszej od filmu nijak ma się do opowieści o młodej gejszy. Czytanie i oglądanie sprawiło mi dużo radości. Często wracam do filmu, przez co znam go już praktycznie na pamięć. Sayuri w ekranizacji wydawała się o wiele bardziej ulotna i delikatna, jak płatek wiśni wspomniany przeze mnie we wstępie. Jej sposób wyrażania myśli imponował mi, czego brakowało książce. Nigdy nikomu nie da się w pełni dogodzić. Zawsze będzie jakieś "ale", psujące wyobrażenie o całości utworu. W książce pojawia się rozdział o rozmowie Mamehy z Sayuri o Hatsumomo, w którym występują liczne metafory i przepiękne zobrazowanie dwóch inteligentnych kobiet. Do dziś jeden z moich ulubionych motywów to porównanie Hatsumomo do tamy na rzece, która blokuje przepływ wody (dotyczy to niekorzystnego wpływu starszej gejszy na przyszłą karierę Sayuri).W filmie cytatu zabrakło, jednak stosunek do Hatsumomo został równie trafnie ujęty. "Nie wypuszcza się tygrysa z klatki"

"A więc...będziemy zdane na łaskę tygrysa"- Mameha

    Postać Hatsumomo zmieniła się w moich oczach, gdy  po raz pierwszy stanęła w progu okiya. Wydawała mi się dziwnie mała. Nawet z jej opisu wynikało, że nie jest wysoka. Nie czułam przed nią żadnego strachu, ani obrzydzenia jej zachowaniem tak, jak w filmie. Kojarzyła mi się dość specyficznie. Jej paskudny charakter nadrabiała piękną twarzą i umiejętnością manipulowania ludźmi. Jednakże, nie odbieram jej negatywnie! Stawiając się po jej stronie wiem, że także chciała kochać i być kochaną. Jak powszechnie wiadomo, gejsze nie miały prawa wyjść za mąż ani posiadać kochanka czy stałego partnera. Dla każdej zakochanej kobiety jest to ogromne wyrzeczenie i w pewnym stopniu rozumiem cierpienie Hatsumomo.

    Podobały mi się również sceny z Mamą w okiya, która ciągle przypominała Sayuri, jak wiele rzeczy które zniszczyła, jej posiłki i edukacja byłe warte więcej niż ona sama.  
    "Wyznania gejszy" to ogromna uczta orientalna. Niestety książka ta nie jest przeznaczona dla niecierpliwych romantyków. Wątek miłosny zaczyna się przecież na początku i kończy dopiero na ostatnich stronach. Nie jest to wcale takie złe! Pierwsza połowa książki o wiele bardziej przypadła mi do gustu. Tradycje, kultura Japonii i wszystkie obyczaje były dla mnie bardziej fascynujące niż romans. Nie podobało mi się jedynie zakończenie, które uratował film. Nie ukrywam, że końcówka książki mnie rozczarowała. Prezes miał żonę, a Sayuri została tylko jego kochanką. Osobiście wolałam wierzyć, że będą razem już na zawsze, a jego śmierć przeżywałam zadziwiająco mocno. Główna bohaterka walczyła o niego przez wiele lat doświadczając okrucieństwa świata i bólu związanego z ciągłym czekaniem oraz przymuszoną adoracją Nobu. Ich przyjaźń także była wzruszająca. Jeden nie chciał przeszkadzać drugiemu w dotarciu do szczęścia, co jeszcze bardziej wydłużało tęsknotę kobiety. Chcę wspomnieć również o scenie z kupnem kruszonego lodu dla małej Chiyo. W filmie Prezes jadł deser razem z nią, a w książce dziewczynka poszła przecież kupić go sama. Zawsze podobał mi się motyw wspólnie jedzonych posiłków i wrażenie pewnego rodzaju więzi. Tego zabrakło. Dodatkowo Nobu, przyjaciel Prezesa na skutek wojny i wybuchu stracił rękę. W filmie miał obie ręce i wcale nie wyglądał tak źle, jak był opisywany. Dodatkowo czuję lekki niesmak romansu Sayuri. Prezes przecież był od niej o wiele starszy i w gruncie rzeczy mógłby być jej ojcem.   

***

Poza tym, kosztowałam w japońskiej kulturze i wyciskałam z niej wszystko, co się tylko da!

Dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy, mianowicie: 

- Nie wszystkie gejsze były cnotliwe. Mniej znane kobiety często godziły się na sprzedawanie usług seksualnych klientom, którzy oferowali im duże pieniądze.

- Praktycznie wszystkie gejsze wierzyły w horoskopy i chodziły do wróżek.

- Maiko - to kandydatka na gejszę, która nosiła bardzo ozdobne kimona oraz skomplikowaną fryzurę.

- Gejsze ubierały mniej strojne kimona od maiko i nosiły już tylko peruki.

- Rzadko chodziły do fryzjera, ponieważ był bardzo drogi. W swoich fryzurach musiały wytrzymać około tygodnia, a przykry zapach nieumytych włosów maskowały perfumami (choć często to nie starczało).

- Jednym z ciekawszych obyczajów było "wywrócenie kołnierza" z czerwonego na biały, gdy maiko zostawała gejszą.

***

"Gejsza nie może niczego czuć. Nie są żonami, są żonami zmierzchu..."

Dostałam tą książkę od przyjaciela na urodziny jeszcze w klasie gimnazjalnej. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy z jakości prezentu, jaki otrzymałam. Próbowałam się za nią zabrać tego samego dnia, jednak nie rozumiałam jej przesłania i dopiero po latach podniosłam ją z biblioteczki z chęcią dania książce drugiej szansy. Musiałam dorosnąć emocjonalnie i umysłowo, by dosłownie ją połknąć. Przez to poczułam ogromną chęć podziękowania staremu przyjacielowi ponownie mimo braku kontaktu.

      Udało mi się wyszukać książkę i osobę, na której inspirował się Arthur Golden w tworzeniu "Wyznań gejszy". 

    "Gejsza z Gion" autorstwa Mineko Iwasaki to powieść o prawdziwym i niezakłamanym świecie  dorastającej gejszy. Mimo tego, że książka ta nie jest fikcją i zawiera o wiele sensowniejsze fakty z życia gejsz, nie podobała mi się. Przeczytałam zaledwie sto stron i oddałam ją z powrotem do biblioteki. Mimo tego znalazłam w niej kilka ciekawych ilustracji, które mogą was zaciekawić.

***

***

    "Wyznania gejszy" zainspirowały mnie swoją nostalgią i wszechobecnym smutkiem. Wydaje mi się jednak, że to nie był taki zły smutek, bo przeplatały go również dobre chwile. Po skończeniu lektury narysowałam maiko w moim wyobrażeniu.

Reyline Hayashi